یکى از نشانه‌هاى جلالت مقام او این است که امام حسین(ع) هنگامى که مى‌خواست از مدینه به سوى مکّه حرکت کند او را وصى و نمایندۀ خود در مدینه قرارداد تا اخبار مدینه را به او برساند و وصیتنامه معروف خود را که در مقاتل آمده، به او سپرد. [
اینجا]
+نوشته شده در سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ ساعت ۱۱:۵ ق.ظ توسط اشرفی
او نسبت به امام حسن و امام حسین(علیها السلام) بسیار متواضع بود. روزی به او گفتند علی(ع) تو را به میدان‌های خطرناک می فرستد ولی از فرستادن حسن و حسین(ع) خود داری می‌کند، در حالی که آن‌ها هم برادر تواند! او در جواب می‌گوید: «حسن و حسین(علیهما السلام) همچون چشمان او هستند و من همچون بازوان او؛ انسان به وسیله‌ی بازوهایش از چشمش دفاع می کند. [
اینجا]
+نوشته شده در سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ ساعت ۱۱:۲ ق.ظ توسط اشرفی
محمد حنفیّه شجاعت را از على(ع) به ارث برده بود. مى‌گویند: گاهى زره‌هاى محکم را با دست پاره مى کرد. به همین دلیل امام(ع) در جنگ جمل، پرچم را به دست او سپرد. و در جنگ صفّین جناح چپ سپاه على(ع) به دست او و محمّد بن ابى بکر و هاشم مرقال بود. [
اینجا]
+نوشته شده در سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ ساعت ۱۰:۵۸ ق.ظ توسط اشرفی
او یکى از فرزندان رشید امیرمؤمنان على(ع) است. حنفیّه لقب مادرش خوله است. خوله دختر یکى از مردان با شخصیّت طایفه بنى حنیفه است که در جنگ اسیر شد. مى‌خواستند او را بفروشند؛ على(ع) آزادش کرد و به همسرى خود درآورد. [
اینجا]
+نوشته شده در سه شنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ ساعت ۱۰:۵۶ ق.ظ توسط اشرفی
صاحب
تنقیح المقال می‌نویسد: امام حسین هنگامی که از حجاز به طرف عراق حرکت کرد، می‌دانست که به فیض شهادت خواهد رسید، ولی به ظاهر، به قصد جنگ و نبرد مسلحانه حرکت نکرد، تا بر همۀ مکلّفین واجب نشود که به عنوان جهاد، با او همراه شوند؛ بلکه براساس وظیفۀ خود، یعنی به دست گرفتن رهبری ظاهری و پیشوایی مردم، که حضرت را دعوت کرده بودند، حرکت کرد. در این صورت بر دیگران واجب نیست که با او هم‌سفر شوند و اگر کسی هم همراهی نکند، گناهی را مرتکب نشده است. بلکه گناهکار فردی است که در قیام کربلا و محاصرۀ امام حسین(ع) در روز عاشورا حضور داشته و با آن‌که از امام تخلف کرده، به یاری حضرت نشتافته است. [
اینجا]
+نوشته شده در جمعه ۲۳ خرداد ۱۳۹۹ ساعت ۵:۲۳ ب.ظ توسط اشرفی
شب بیست و یکم است و علی بعد از نیمه شب از دنیا رفته است. تا علی از دنیا می‌رود فوراً امام حسن، امام حسین، محمد بن حنفیّه، جناب ابوالفضل و شش هفت نفر از خواص محرمانه علی را غسل دادند و کفن کردند و در نقطه‌ای که ظاهراً خود علی(ع) قبلاً معین کرده بود دفن کردند. صبح بیست و یکم امام حسن(ع) صورت جنازه‌ای را تشکیل داد و به مدینه فرستاد تا مردم خیال کنند علی(ع) را بردند مدینه دفن کنند. چون اگر خوارج می‌دانستند به مدفن علی جسارت می‌کردند.
سیری در سیرۀ ائمۀ اطهار، مرتضی مطهری، صفحه ۵۲، برداشت آزاد [
اینجا]
هلی‌کوپتر خالی آیت الله خامنهای تابوت خالی دکتر علی شریعتی
+نوشته شده در یکشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۱:۳۵ ب.ظ توسط اشرفی