اشعار بزمی و رزمی
اشعار سعدی و حافظ وزن‌های بزمی دارند. یعنی اشعاری خواب‌آور و نرم و نوازشگر است که در آن‌ها موسیقی‌های آرام نواخته می‌شود و آدمیانی که در آن مجلس شرکت کرده‌اند به دنبال تحرک بسیار نیستند بل‌که دنبال تخدیر و آرامش‌اند. امادیوان شمس حماسی است. به این معنا که وقتی مولوی این اشعار را می‌سروده، در آن مجلس مطربان و نوازندگانی بودند که با ضرب‌های سنگین می‌نواختند و با شاعر همراهی می‌کردند و دیگران را به سَماع در می‌آوردند. یعنی شما نمی‌توانید دیوان شمس را بخوانید و از جا نجهید. شما را می‌جهاند، می‌پراند، می‌جنباند، تکان می‌دهد. در اینجا مولوی با اشعارش دیوارها را می‌شکند، فضا را می‌شکافد و در پی آزادی از زندان است. دیوان شمس به این معنا حماسی است نه حماسه به معنای لذت قوه‌ی غضبیّه که در شعرهای فردوسی دیده می‌شود.
سروش، دین شناسی مولوی، جلسه یازدهم، دقیقه 15، برداشت آزاد
من: می‌جهاند!؟ می‌پراند!؟ می‌جنباند!؟ تکان می‌دهد!؟
سروش، دین شناسی مولوی، جلسه یازدهم، دقیقه 15، برداشت آزاد
من: می‌جهاند!؟ می‌پراند!؟ می‌جنباند!؟ تکان می‌دهد!؟
+نوشته شده در چهارشنبه ۲۱ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۴:۱۹ ب.ظ توسط اشرفی