مسخ درونی
فطرت انسان، به صورت یک استعداد است. مانند هر استعدادی، هم قابل رشد دادن است، هم قابل از بین بردن؛ حتی قابلیت دارد تا ضدش بر آن تحمیل شود. هرچه انسان فطرت‌ها را رشد بدهد، صورت ملکوتی انسانی خودش را رشد داده است. اگر بر ضد فطرت خود رفتار کند. آنگاه هر عمل ضدی، یک صورت ضد در انسان پدید می‌آورد. اگر این صورت ضد، زیاد تکرار شود و به صورت یک ملکه درآید، آنگاه صورت باطنی عوض می‌شود که به آن "مسخ درونی" می‌گویند.
مرتضی مطهری، فلسفۀ تاریخ، جلد ۱، صفحه ۱۵۴، برداشت آزاد [اینجا]
فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا
ضعف و شدت فطرت
مرتضی مطهری، فلسفۀ تاریخ، جلد ۱، صفحه ۱۵۴، برداشت آزاد [اینجا]
فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا
ضعف و شدت فطرت
+نوشته شده در یکشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ ساعت ۱۰:۰ ب.ظ توسط اشرفی