تنهایی متعالی
گاهی تکامل روح انسان به جایی می‌رسد که از سطح روزمرگی‌ها و جاذبه‌هایی که انسان‌های معمولی را در برمی‌گیرد و مشغول می‌کند و لذت به آنها می‌دهد، اوج می‌گیرد. به میزانی که انسان از سطح معمولی اوج بگیرد، به خلوت می‌رسد. بزرگترین عامل این تنهایی، خودآگاهی است. انسان به میزانی که به خودش توجه می‌کند، و یک آگاهی وجودی و درونی می‌یابد، رابطه‌های بیرونی‌اش کم می‌شود و به میزانی که اشتغال ذهنی و درونی پیدا می‌کند و درون‌گرا می‌شود، بیرون‌گرایی‌اش کم می‌شود. و به میزانی که رابطه ماورایی پیدا می‌کند، رابطه‌های روزمره‌اش کم می‌شود، اینها عواملی‌اند که یک انسان متعالی را به تنهایی و تأمل در خویش می‌کشانند.
دکترعلی شریعتی، خودسازی انقلابی، صفحه ۲۷۲، برداشت آزاد [اینجا]
دکترعلی شریعتی، خودسازی انقلابی، صفحه ۲۷۲، برداشت آزاد [اینجا]
+نوشته شده در چهارشنبه ۵ خرداد ۱۴۰۰ ساعت ۱۲:۱ ق.ظ توسط اشرفی