وصیت بیست ماده ای امام علی(ع)
روز نوزدهم رمضان، اندكی بعد از طلوع فجر، ضربت خورد و در نيمههای شب بيست و يكم، روح مقدسش به عالم بالا پرواز كرد. در لحظات آخر همه دور بستر علی(ع) جمع بودند. زهر به بدن مباركش خيلی اثر كرده بود و گاهی وجود مقدسش از حال میرفت و به حال اغما درمیآمد، ولی همين‌كه به هوش میآمد سخن می‌گفت. آخرين موعظه علی(ع) همان موعظه‌ی بيست ماده‌ای است. حسنم! حسينم! همۀ فرزندانم و همۀ مردمی كه تا قيامت سخن من به آن‌ها میرسد، با شما هستم!
الله الله فی الايتام
الله الله فی القرآن
الله الله فی جيرانكم
الله الله فی بيت ربكم
الله الله فی الصلوة
الله الله فی الزكوة
يك يك بيان میكند. وقتی آن مطالبی را كه در نظر داشت بگويد گفت، آن‌ها كه چشمشان به لب‌های علی بود، ديدند كه حال مولا بيشتر منقلب شد و عرقی به پيشانی مقدسش نشست و علی(ع) توجهش را از مخاطبين سلب كرد. همه متوجه لب‌های علی بودند تا ببينند ديگر چه میخواهد بگويد. ديدند صدای علی(ع) بلند شد: اشهد ان لااله الا الله، و اشهد ان محمدا عبده و رسوله...
مرتضی مطهری، انسان کامل، صفحه ۱۱۷، برداشت آزاد [اینجا]
الله الله فی الايتام
الله الله فی القرآن
الله الله فی جيرانكم
الله الله فی بيت ربكم
الله الله فی الصلوة
الله الله فی الزكوة
يك يك بيان میكند. وقتی آن مطالبی را كه در نظر داشت بگويد گفت، آن‌ها كه چشمشان به لب‌های علی بود، ديدند كه حال مولا بيشتر منقلب شد و عرقی به پيشانی مقدسش نشست و علی(ع) توجهش را از مخاطبين سلب كرد. همه متوجه لب‌های علی بودند تا ببينند ديگر چه میخواهد بگويد. ديدند صدای علی(ع) بلند شد: اشهد ان لااله الا الله، و اشهد ان محمدا عبده و رسوله...
مرتضی مطهری، انسان کامل، صفحه ۱۱۷، برداشت آزاد [اینجا]
+نوشته شده در یکشنبه ۲۸ فروردین ۱۳۹۰ ساعت ۵:۱۸ ب.ظ توسط اشرفی