زندانی خویشتن
همین زندانی بودنِ خویشتن است که رهایی از آن سه زندان تاریخ و جامعه و طبیعت را برای انسان پوچ کرده است. چرا؟ چون انسانی که زندانی خود است، اگر از سه زندان اول هم آزاد شود، تازه اول بدبختی اوست. انسان تا وقتی برای ایده آل های مادی اش ارزش قائل است که به آن نرسیده باشد اما همین که رسید، به پوچی می رسد. ایده آل انسان باید به قدری متعالی باشد که هرگز به جایی متوقف نشود. و معلوم است که انسانِ زندانی خویشتن اگر به طبیعت و جامعه و تاریخ هم مسلط شود باز هم یک عاجز مسلح است.
چهار زندان انسان، دکتر علی شریعتی، صفحه37 برداشت آزاد
وصال مدفن عشق است
چهار زندان انسان، دکتر علی شریعتی، صفحه37 برداشت آزاد
وصال مدفن عشق است
+نوشته شده در پنجشنبه ۱۵ دی ۱۳۹۰ ساعت ۱۱:۵ ب.ظ توسط اشرفی