عذر سروش و تلاش شریعتی
عبدالکریم سروش، در کتاب صراط های مستقیم، انسان را موجودی معذور معرفی می‌کند. آنجا که دینداری را معلول علت می‌داند نه دلیل[اینجا] یا آنجا که از فِرَق مختلف می‌خواهد تا هر فرقه بر طریقۀ خود بماند[اینجا] یا آنجا که هدایتگری خداوند را دلیل بر نجات انسان می‌داند[اینجا] تا جایی که دگراندیشان را نه تهیدستان معذور بل توانگران مشکور می‌خواند[اینجا] اگرچه همۀ اینها از جهتی درست است اما مرحوم دکتر شریعتی در کتاب چهار زندان انسان چنین انسانی را زندانی چهار زندانِ تاریخ، طبیعت، جامعه و خویشتن می‌داند و از او می‌خواهد به جای اینکه خود را در این زندان معذور ببیند، تلاش کند و خویشتن را نجات دهد تا از بشریت که شبه حیوانیت است به انسانیت برسد. یعنی خودآگاه و انتخابگر و آفریننده شود که این هر سه از صفات خداوندی است.
+نوشته شده در جمعه ۱۶ دی ۱۳۹۰ ساعت ۷:۵۶ ق.ظ توسط اشرفی